Kompas Waar was ik 0?
Ik ben een laatbloeier. Volgens de voorspellingen zou ik mijn gezicht al in september 1981 laten zien. Maar ik voelde me toch een stuk veiliger in mijn eigen kleine binnenwereld – en dus liet ik iedereen nog even wachten. Dat bleek buiten de artsen gerekend: die vonden het op 3 oktober wel welletjes. Zoals mijn vader het vaak vertelde: die dag kwam er een grote zuster binnen en die heeft mij toen ‘even gegrepen’. En zo werd ik, met de helm en met enige dwang, om een uur of 11 luid huilend geboren in Ziekenhuis Amsterdam Noord. Een ochtendmens zou ik nooit meer worden.
‘Het gat van Noord’, zoals Amsterdammers het ziekenhuis noemden, werd eind jaren ’80 een hotel. Het gat werd gedicht. Maar de kamer waar ik ben geboren, recht erboven, tweede van links, is er nog altijd. Niet voor niets broed ik al geruime tijd op het plan om voor één nacht die kamer te boeken. Dichter bij je eigen begin kun je niet komen. Maar misschien is dat een beetje de goden verzoeken in een hotel waar het ook schijnt te spoken. Tussen ziekenhuizen en mij is het toch al niet meer goed gekomen. Mijn medische bezoeken zijn op één gebroken hand te tellen.
Amsterdam Noord daarentegen was vanaf het begin een warm nest. Op deze paar vierkante kilometer bracht ik de eerste elf jaar van mijn leven door. Door verschillende spelingen van het lot ben ik er nog meerdere malen teruggekeerd. Maar elke keer voel ik me er meteen weer thuis. Vanaf het moment dat ik bij het station op de pont stap en deze langzaam het IJ op drijft. Alsof ik voel hoe elke golf me dichter bij de overkant brengt – en Noord daar op me wacht om me terug te verwelkomen in haar armen.
Maar ik heb hier dan ook veel geschiedenis liggen. In dit hotel vierde mijn 95 jaar oude oud-tante haar 65e verjaardag. Aan de overkant ligt de gedenksteen voor mijn vader, op de plek waar hij in 1979 samen met mijn moeder in de bakfiets stapte om te trouwen. Goed, hun oude woning heeft inmiddels plaats moeten maken voor het nieuwe winkelcentrum. Maar in een snel veranderende wereld is de trage verandering van Noord altijd weer een geruststellende troost. Nergens is het verleden nog zo tastbaar als hier – zeker voor iemand met meer dan een dozijn verhuizingen op zijn naam.
Volgens een oude volkswijsheid zouden kinderen die met de helm worden geboren de toekomst kunnen voorspellen. Als dat waar was, had ik vast niet mijn hele leven met zoveel verwondering teruggekeken op alles wat ik meemaakte. Maar één ding durf ik wel te voorspellen: ik zal nog vaak terugkeren naar Amsterdam Noord. Alleen nog even niet naar die ene kamer daarboven. Want daarvoor heb ik nog veel te veel te vertellen…
Kompas is de 0e tekst van het project Waar was ik?. Kijk voor meer informatie hier of op Instagram.