Een paar maanden terug werd me verteld dat mijn contract niet werd verlengd. Ach welja, dacht ik, nog een druppel in de emmer. Totdat bleek dat ik die al tijden doorweekt droeg. Sindsdien zit ik thuis.
Net iets te vaak toch ontslagen.
Net iets te veel m’n best gedaan.
Net iets te vaak geldzorgen.
Net iets te veel de deadline gemist.
Net iets te weinig hulp gevraagd.
Net iets te weinig fysiek contact.
Net iets te vaak m’n hart gebroken.
Net iets te vaak afscheid genomen.
Net iets te veel naasten begraven.
Net iets te veel verdriet verstopt.
En nu? Nu neem ik het dag voor dag. Probeer dingen te doen waar ik blij van word. Muziek. Series. En ja… schrijven. In kleine stapjes dan. Niet gelijk weer de druk van de grote sprong, en van alles dat ik nog moet en wil gaan maken. Eerst maar eens een korte strip. Eerst maar eens een klein begin.