Onvoltooid verleden tijd #1 – Naar het einde van het heelal!

Vertrouwen. Als ik er iets meer van had gehad, was ik elk jaar van deze eeuw met iets moois op de proppen gekomen. Maar bij elk van mijn vele verhuizingen was het eerste dat ik ophing toch steeds weer die denkbeeldige plank vol plannen. Die alsmaar uitdijende berg met ideeën voor verhalen, scenario’s voor strips en films, concepten voor muzikale of fotografische projecten… Allemaal in staat om een onbeschrijflijk enthousiasme bij me aan te wakkeren, allemaal desondanks onafgemaakt.

Ook dit jaar heb ik me weer voorgenomen om zoveel mogelijk van die plankprojecten hun tastbare vorm te geven. Inmiddels is me duidelijk dat ik daarvoor twee mogelijkheden heb: schrijven… en afschrijven. Waar de eerste methode na al die tijd alsnog een pleister op de wond biedt, doet de tweede dat ook – maar die trekt de pleister er ook meteen weer af. Het vuur voor een goed idee blijft nu eenmaal altijd branden.  

Vandaar dat ik nu een nieuw plekje inricht op deze website: Onvoltooid verleden tijd. Een rubriek voor de projecten die in meer of mindere mate al in de steigers stonden, maar daar om diverse redenen nooit meer uit zijn gekomen. In dit eerste deel: Naar het einde van het heelal!

Naar het einde van het heelal! begon als een strip van mijn broer David en mij voor het ruimtenummer van De Lijn. Niet lang na die publicatie in 2009 werd David animator – en zo ontstond het plan om van de strip een animatiefilm te maken. De expeditie van astronaut Willem Fluks naar het einde van het universum leende zich tenslotte voor wel meer dan acht plaatjes. Bovendien gaf het mij als schrijver de uitdaging om een verhaal neer te zetten waarin zwarte humor werd ondersteund door een serieuzere, dramatische onderlaag.

Voortvarend gingen David en ik met onze film aan de slag. In brainstorms fantaseerden we al over de perfecte stem voor de hoofdrol: Aart Staartjes voor de Nederlandse versie, Rutger Hauer voor de Engelse…. Ik schreef een synopsis voor de ideecheck bij het Filmfonds – en werd daar zo enthousiast van dat ik meteen ook het script schreef. En een half jaar later kwam de reactie van het Filmfonds binnen… positief!

Maar toen werd het stil. David kreeg het druk met allerlei opdrachten, ikzelf ging aan de slag als redacteur van de Donald Duck Pockets. Onze aanvraag bij het Filmfonds werd nooit ingediend, mijn script werd nooit gelezen. En toch heb ik het in de afgelopen jaren nooit echt losgelaten…

Misschien is dat ook wel wat mij en astronaut Willem Fluks bindt. Dat we ondanks alle tegenslagen en ons gebrek aan vertrouwen toch altijd hoop blijven houden dat we uiteindelijk ons doel zullen bereiken. En dat het het dan allemaal waard geweest blijkt te zijn.

Interesse om toch nog iets te doen met Naar het einde van het heelal? Laat het me weten!